اشراق: سرقت علمی استفاده از نوشته های دیگران، عینا و بدون ذکر منبع یا نام نویسنده می باشد که می تواند انواع مختلفی داشته باشد.
انواع و مصادیق سرقت علمی
سرقت علمی از جمله تخلفات شایع مربوط به حوزهٔ نگارش است و میتوان آن را از مصادیق تقلب یا فریبکاری در پژوهش به شمار آورد. مبحث سرقت علمی دامنهٔ گستردهای را شامل میشود و تخلفات بسیاری را میتوان از جمله مصادیق آن به حساب آورد. پژوهشهای مختلف مصادیق متنوع و بسیاری را برای سرقت علمی ذکر کردهاند که با یک دستهبندی کلی انواع آن را به صورت زیر معرفی کرد:
این اصطلاح که از آن با عنوان «دستبرد به خود» یا «سرقت علمی از خود» نیزیاد میشود به این معنی است که فرد اثر منتشرشدهٔ خود را در قالبی جدید، با عنوانی جدید بدون داشتن حرفی نو و همچنین بدون استناد و اذعان مناسب منتشر سازد و خود را از امتیاز انتشار یک اثر جدید بهرهمند کند. گاهی فرد دادههای حاصل از یک پژوهش را در پژوهشهای مختلف به کار میبرد و نتایج پژوهش را برای ثبت آثار بیشتر و پرکردن رزومه به کار میبرد. در این صورت تخلفی از نوع کمفروشی علمی با عنوان نشر پراکندهنگاریرخ میدهد که میتوان آن را یکی از انواع دستبرد به خود محسوب کرد چراکه گویا فرد از اثر خود سوءاستفاده کرده است. البته لازم به ذکر است زمانی میتوان دادههای حاصل از یک پژوهش را خرد کرد که بیش از 50 درصد یک مقاله معمولی اطلاعات داشته باشد؛ البته این مقدار طبق مطالعات گوناگون، متفاوت گزارش شدهاست.
مورد بعدی زمانی است که فرد اثر منتشرشدهٔ خود را در محملی دیگر بدون هیچگونه اشاره یا استنادی به چاپ برساند که از آن با عنوان انتشار مجدد یا چندگانه یاد میشود یا اثر خود را همزمان برای چندین مجله برای انتشار ارسال کند و باعث اتلاف وقت و هزینه توسط داوران، سردبیران و مجلات شود. این تخلف هم با عنوان ارسال مجدد یا چندگانه شناخته میشود. در مجموع خودسرقتی علمی شامل سه زیرمجموعهٔ «پراکندهنگاری، انتشار مجدد و ارسال مجدد»است و این تخلف (خودسرقتی) زیرمجموعهٔ سرقت علمی است.
این مورد حداقل تحت سه حالت ممکن است رخ دهد: نقلقول مستقیم، نقلقول غیرمستقیم، نقلقول مکرر.
زمانی که اثری منتشر میشود از انحصار نویسنده خارج میشود و در واقع از کالای خصوصی به کالای عمومی تبدیل میشود. بنابراین اگر نویسندهای قصد دارد اثر خود را به زبان دیگر و در جایی دیگر منتشر کند، لازم است ضمن اعلام این مطلب به سردبیر مجلهٔ «دوم»، با سردبیر مجلهٔ «نخست» نیز مکاتبه کند و در واقع از او اجازه چاپ مجدد به زبان دیگر را اخذ کند. همچنین لازم است که نویسنده این مطلب را در متن اصلی مقاله نیز به صورت پانویس ذکر کند تا مراتب صداقت با مخاطب را نیز رعایت کرده باشد. هنگام انتشار ترجمۀ اثر نویسندهای دیگر نیز، مترجم و سردبیر مجلۀ دوم باید دقت کنند که نام نویسندهٔ اصلی به طور کامل در مقالهٔ ترجمه شده ذکر شود.
تخلفاتی که در استناد رخ میدهد بسیار زیاد و متنوعاند. شماری از پژوهشگران، تخلفات استناددهی را در حیطهٔ تخلفات پژوهشی تقسیمبندی میکنند اما استناد ندادن و استناد ناقص و غیراستاندارد (سهواً یا عمداً) طبق تعریف، نوعی سرقت علمی محسوب میشوند.